Workation of emigreren?

Als klein meisje van zes werd reizen mij direct meegegeven. En door gescheiden ouders had ik dan misschien eindelijk wel eens het voordeel dat ik zowel met mama, papa als met mijn grootouders apart op reis ging tijdens de verschillende schoolvakanties. Eén ding was zeker: het was wel altijd binnen Europa. In deze blog vertel ik, Lisa D, hoe dit mijn leven beïnvloedde. 

Vrijwilligerswerk in Costa Rica

Toen ik eindelijk afgestudeerd was op 21-jarige leeftijd vertrok ik dan ook direct op reis buiten Europa, specifiek naar Costa Rica om er vrijwilligerswerk te doen in een lagere school. Ik zou er Engels geven. Toen ik toekwam, hadden ze niemand meer nodig voor die positie en werd ik plots ingezet bij 3-jarige kindjes als begeleider. Niet mijn ding als leerkracht secundair onderwijs natuurlijk, maar de kindjes wisten al snel mijn hart te veroveren. Naast het vrijwilligerswerk deed ik er in het weekend ook wat uitstapjes weg van de hoofdstad San José, om ook andere kanten van het land en de natuur te ontdekken. De sfeer, het eten, de mensen, ik was verliefd!   

Helaas kon ik er maar een maandje blijven, maar ik ging naar huis met een duidelijk gevoel. Er was een stemmetje in mij die zei ‘hier moet ik nog eens naar terugkomen, hier voel ik me thuis’. Jaren passeren en het gewone werkleven als leerkracht nam al mijn tijd in beslag, met gelukkig wel nog kleine reisjes in de vakanties. Het gevoel dat ik niet thuishoorde in België had ik al toen ik op mijn achttiende op Erasmusstage ging naar Barcelona. Ik keek dan ook af en toe naar vacatures voor leerkrachten in Spanje, maar durfde nooit de stap te zetten.   

De eerste stap richting mijn emigratiedroom 

Uiteindelijk stopte ik na vier jaar als leerkracht en besloot ik op mijn 25^e zelfstandige te worden. Ik kreeg een duwtje in de rug van een vriendin die werkte als VA en telkens mijn verhalen hoorde over verhuizen naar het buitenland. Zonder dat ze het besefte, ging er een hele nieuwe wereld voor mij open. Ik hoorde altijd in mijn omgeving dat ik goed moest werken, dat leerkracht zijn de ideale job was als ik ooit kinderen wou. Helaas klopte dat niet met mijn gevoel en ergens ben ik er ook wel enorm dankbaar voor, want anders zat ik hier nu niet mijn verhaal neer te schrijven.

Een maand op workation gaan, kan dat echt? 

Op mijn 26^e besloot ik dat het tijd was om eens te testen hoe goed je online kan werken en communiceren met je klanten als je in het buitenland zit. En daar kwam mijn oude liefde opnieuw boven, voor Costa Rica. “Een maandje workation in Costa Rica? Hoe zalig zou dat zijn!”, zei ik nog tegen die vriendin-collega VA.   

Onze impulsiviteit op dat moment nam het over en drie weken later – net na nieuwjaar 2022 – zaten we op het vliegtuig. Eigenlijk hadden we geen plan en geen vaste slaapplek, behalve voor de eerste twee nachten. Daarnaast hadden we geen flauw idee hoe moeilijk het zou zijn om nog slaapplek te vinden, want het was hoogseizoen en dat wisten we ook niet. Het feit dat we niets gepland hadden, bracht de eerste dagen wel wat stress met zich mee, maar achteraf gezien was het een blessing in disguise!   

Na enkele dagen vonden we daardoor namelijk een hotel in het stadje Samara. Het zag er wel gezellig uit – veel keuze hadden we niet – aan de zee en met een zwembad. Wat moet een mens nog meer hebben? Ook ontdekten we een coworking op wandelafstand van ons hotel, want we hadden af en toe wat problemen met onze internetverbinding. Handig en een absolute aanrader trouwens om dit op voorhand te bekijken! (TIP: don’t be like us). Die dag zei ik luid op wat ik al van de eerste dag in heel mijn lichaam voelde, toen ik opnieuw toekwam in het land van Pura Vida: “ik wil langer blijven dan één maandje workation.” Zo gezegd, zo gedaan. Mijn ticket verplaatste ik direct om er langer te blijven. Geen plan, maar gewoon volgen op gevoel. Het resultaat van deze beslissing is waanzinnig.   

Het resultaat van mijn workation was emigratie! 

Ik ontmoette mijn man, we baten samen een surfclub uit op het strand én ondertussen hebben we ook een klein mannetje rondlopen. Ah, en mijn VA business? Die blijft gewoon op rolletjes verder lopen.
Hier genieten mensen van het leven en staan je buren dag en nacht voor je klaar. Het enige wat ik mis? Dat zijn de Belgische frietjes met stoofvlees die mijn oma zo lekker klaarmaakt. Elke zes maanden kom ik eventjes heen en weer naar België om familie en vrienden te zien, gelukkig leven we in een tijd van Facetime en videocalls, waardoor we een goed contact onderhouden.  

Een workation die eigenlijk een emigratie werd, had ik nooit verwacht. Ik ben wel enorm dankbaar dat ik mijn gevoel volgde. Als je echt iets wil, dan doe je het gewoon.
Misschien niet altijd zo impulsief als ikzelf deed – dat raad ik niet aan – maar waarom wachten om je dromen om te zetten in realiteit? Waarom wachten op het perfecte moment om te emigreren naar het buitenland? We weten allemaal dat dat er dan gewoonweg niet van komt.